Lekker hapje…

Naar aanleiding van de berichtjes over de nieuwe vogeltjes van Laura kwam er bij mij een toch wel nare maar ook hilarische herinnering boven.

Wij hadden vroeger (zo’n 25 jaar geleden) een Yorkshire Terrier, Amy, waar we een paar nestjes mee hebben gefokt. Een van de puppies hielden we, een teefje, als eigen hondje voor Diana en ze noemde haar Daisy. Ze was een superlief en makkelijk hondje, luisterde goed en was idolaat van Diana en andersom.

We hadden meerdere honden op dat moment en buiten een konijn in een hok, die ook geregeld buiten los mocht lopen, dat ging prima tussen de hondjes. Het was een Franse hangoor en hij heette Teun. Ook hadden we een parkietje, maar die was aan ouderdom overleden, hij lag opeens dood in zijn kooi. Hij was tam, vloog rond en landde vaak op de rug van een van de hondjes, gewoon heel leuk.
Ik wilde heel graag een nieuw parkietje en dan echt een jong vogeltje die ik dan tam wilde maken en leren praten. En zo kwam HEINO, een wit parkietje, onze beestenboel versterken!

Het tam maken ging heel goed, Heino kwam al snel op mijn hand zitten, ik kon hem aaien en hij gaf al kusjes, het was een lief beestje. Zijn kooi stond op de de afscheiding die wij hadden tussen de kamer, waaraan de eethoek stond, en de keuken, dus altijd in mijn buurt. Ik praatte de hele tijd tegen hem en hij begon al allerlei geluidjes te maken als een soort antwoord.

Op een ochtend, rond 6 uur, in de zomervakantie, we hadden hem toen 2 weken, had ik hem uit zijn kooi gehaald en hem er even bovenop geparkeerd. Hij kon niet vliegen want hij was gekortwiekt, dus ik hield hem goed in de gaten. Nadat manlief was vertrokken naar zijn werk bedacht ik dat ik best nog wel even terug naar bed kon gaan, geen kinderen in huis die naar school moesten dus waarom zou ik het niet doen.

Toen ik rond 9 uur wakker werd, ik had echt nog even heerlijk geslapen, kwam ik de kamer binnen. Opeens viel me op dat de kooi van Heino open stond, maar hij was zelf nergens te bekennen. Ik schrok me rot, ik had er niet aan gedacht hem voor ik weer naar bed ging terug te zetten in zijn kooi en deze te sluiten.

Waar was Heino??? Na even rondkijken kreeg ik de schrik van mijn leven… Daisy lag heel erg schuldig in haar mand, op haar rug, met een ontzettend dikke buik en met allemaal veertjes en bloed aan haar bekkie. “Wat heb jij gedaan” riep ik want er was geen Heino te bekennen. Ze keek me zo mogelijk nog schuldiger aan. Na even zoeken vond ik in de hondenmand slechts één pootje terug waar het ringetje omheen zat…

Daisy heeft nog 3 dagen veren gepoept en ik voelde met net zo schuldig als zij…

Dus Laura, je bent al heel voorzichtig schreef je, maar laat je hondjes dus echt nooit alleen met die jonge vogeltjes… al zijn hondjes nog zo lief, vertrouwen kun je ze niet…

Plaatjes van internet