Dag mama…

Geschreven als WE300, een schrijfopdracht van Plato. Het woord voor de maand november is: “SCHEIDEN”. 
Dit woord mag niet worden gebruikt in het verhaal…

Esther was een heel verlegen peutertje en altijd graag bij haar ouders in de buurt. Haar broertje Alexander was een ‘haantje de voorste’ en dus precies het tegenovergestelde.

Op een dag waren mama en papa uitgenodigd voor een familiedag vanwege het 40-jarig huwelijk van een tante en oom die een busreisje hadden georganiseerd. Het werd een leuke dag. Toch viel het haar ouders juist op die dag extra op dat ze toch wel heel erg eenkennig was voor haar 3,5 jaar. Constant hield ze de benen van mama vast en verschool zich achter haar als er iemand van de familie aandacht aan haar schonk. Het was een mooi kindje, klein en tenger met blond haar en prachtige helblauwe ogen.  Maar op de foto’s kwam ze niet echt goed over op die dag. Ze bleef maar naar beneden kijken en vond kennelijk haar schoenen bijzonder interessant.

Ze besloten haar in te schrijven op een peuterspeelzaal zodat ze kon wennen aan andere situaties en kinderen.  Op haar eerste peuterspeelzaaldag bracht mama eerst Alexander naar de kleuterschool, zoals altijd op de fiets, één kind voorop en één achterop. Daarna reed ze naar de peuterspeelzaal en vertelde Esther onderweg nogmaals wat er ging gebeuren. Haar buurjongetje ging ook die dag voor het eerst en daarom vond ze het wel leuk .

Ze keek haar oogjes uit, maar toen mama wegging huilde Esther dikke tranen, wat het extra moeilijk maakte voor allebei. Even doorzetten zei de juf, het komt wel goed. De tweede keer gebeurde hetzelfde en mama wilde haar al bijna weer mee naar huis nemen. Maar de derde keer ging het zomaar goed. Na een dikke knuffel, kus en ‘dag mama’ liep ze met haar vriendje naar de blokkenhoek en keek niet meer om.

Mama fietste huilend naar huis, ze moest nu loslaten…