Woens-Wil – “zwembroek”

“Woens-Wil” is een idee van Melody.
Het staat zo ongeveer voor Woensdagse Willekeur… Je kunt zelf een onderwerp bedenken en daarover een gedicht, verhaaltje, foto of wat dan ook plaatsen. Ik doe een keer mee…

Jaren geleden kwamen we alleen nog maar voor vakantie’s naar Gran Canaria, er moest tenslotte nog gewerkt worden. Ook in die tijd ging Nico af en toe alleen wandelen en liet hij mij met mijn boek achter op het balkon of bij het zwembad. Het liefste ging hij dan de bergen in. Hij genoot ervan en dat is nog steeds zo…

Hij nam altijd een tasje mee met o.a. een fles water, een stuk fruit en een zwembroek… Op weg naar huis kwam hij vaak genoeg langs een mooi resort met een prachtig zwembad waar hij dan, alsof hij er vakantie vierde, naar binnen liep. Hij trok zijn zwembroek dan aan in een kleedhokje of in een toilet en na een verfrissende douche dook hij het zwembad in om lekker even af te koelen. Na een paar baantjes zwemmen liet hij zich opdrogen in de zon, trok zijn korte broek weer aan en wandelde het laatste stuk naar huis.

Hij gooide nooit zo snel iets weg, ook dat is trouwens nog steeds zo… Op een keer had ik, vóór de vakantie, een paar nieuwe zwembroeken voor hem gekocht maar natuurlijk mocht ik die oude niet weggooien. Hij wilde ze meenemen.
Een van die broekjes was helemaal gaar en wijd geworden… ik wilde dan ook niet dat hij deze bij het zwembad waar wij bij hoorden aantrok. Maar voor het zwemmen na afloop van zijn wandeling vond hij die nog goed genoeg.
Eigenlijk schaamde ik me dood, het was echt geen gezicht. Tenminste door mijn bril was dat echt zo. Iemand anders vond het misschien minder erg en als je hard zwemt zie je het natuurlijk helemaal niet, maar ik vond het armoedig.

Nadat hij hem een paar keer had meegenomen op zijn wandeltocht en erin had gezwommen had ik er genoeg van. Diana was toen ook met ons mee op vakantie en samen beraamden we een plan om ervan af te komen. Zelf zou hij dat ding nooit weggooien dachten we.  Vlak voor hij weg ging stond het tasje met spullen al klaar en zelf was hij even buiten beeld. We hebben die oude zwembroek gepakt en er een groot gat in geknipt, precies aan de voorkant en hem daarna snel weer onderin het tasje gestopt. Zo, dachten we… dat zal hem leren om in die oude dingen rond te lopen.

Naarmate de middag vorderde werden we allebei een soort zenuwachtig… Oh jee, hoe zou hij het opnemen als hij erachter kwam…dat zou toch onderhand wel een keer gebeurd moeten zijn… Zou hij er boos om zijn of er de humor van in zien?

Gelukkig kwam hij breed lachend aangewandeld en vertelde hij dat hij vreselijk had moeten lachen toen hij zijn zwembroek aandeed en merkte dat deze de belangrijkste ‘zaak’ niet meer bedekte… Hij is toen maar in zijn korte broek gaan zwemmen…

We hebben het er nog vaak over en ook nu zit ik, nu ik dit schrijf, weer te ‘schuddebuiken’ achter mijn laptop. En die zwembroek? Geloof het of niet maar die heeft hij eigenhandig weggegooid in een afvalbak…

Plaatje:  van het internet… zo’n mooie broek heeft hij echt nooit gehad… 😉