Een openbaar toilet gebruiken…

Als je bij hoge nood gebruik MOET maken van een openbaar toilet, moet je meestal aansluiten achter een lange rij vrouwen die staan te wachten…

Je glimlacht vriendelijk tegen de wachtenden en neemt je plaats in. Als het jouw beurt is check je toch even voor de zekerheid of je overal voeten ziet onder de deurtjes, jammer ieder hokje is dus echt bezet…pfffff

Eindelijk gaat er een deurtje open en je schiet erin, terwijl je bijna de vrouw die eruit komt van de sokken loopt…

Als je eenmaal binnen bent merk je dat de deur niet op slot kan… nou dat maakt op dat moment niks uit, want je hebt zo lang moeten wachten dat je al bijna in je broek plast, dus wachten tot er een ander toilet vrij komt is niet aan de orde…

De automaat voor de moderne wc-bril bedekkers (vast uitgevonden door iemands moeder) is erg handig en hygiënisch, maar helaas LEEG…

Je wilt je schoudertas aan de haak aan de deur hangen, maar die is afgebroken, dus voorzichtig maar snel hang je de tas om je nek (wat zou je moeder wel niet zeggen als je hem op de grond zou zetten). Je trekt je broek naar beneden en hangen dan maar …

Om je gedachten van je trillende dijen af te leiden, reik je alvast maar naar het papier maar, oh hemel, de toilet-rolhouder is ook LEEG

In je gedachten hoor je de stem van je moeder die zegt: “Lieverd, als je had geprobeerd de bril schoon te maken dan had je GEWETEN dat er geen toiletpapier was”. Je dijen trillen nog erger…

Je herinnert je ineens de tissue die nog in je tas zit, waar je gisteren je neus in hebt gesnoten. (O fijn, de tas die om je nek hangt, die je nu omhoog moet houden terwijl je op moet passen dat je jezelf niet wurgt…)

Nou, dat moet dan maar voldoende zijn… je vouwt het papiertje een beetje op maar het resulteert in een propje dat nog steeds kleiner is dan je duimnagel.

Iemand duwt de deur open omdat het slot niet werkt… De deur slaat tegen je tas die om je nek hangt te bungelen voor je borst en jij en je tas tuimelen achteruit tegen de closetpot aan… “Bezeeeeeet” schreeuw je terwijl je naar de deur reikt en je laat het kostbare, kleine, gepropte tissuetje vallen in de nattigheid op de grond… grrrr

Je verliest je evenwicht, glijdt uit en zit opeens op de TOILETBRIL, die ook nat is natuurlijk.. Meteen zit je kaarsrecht… wetende dat het te laat is…

Je ontblote achterste heeft contact gemaakt met elke voorstelbare ziektekiem en onbekende levensvorm op de onbedekte bril omdat JIJ geen papier hebt neergelegd, als je al de tijd gehad had om het te proberen en als het er was geweest.

Je weet dat je moeder hoogst ontsteld zou zijn als ze dit wist, want je weet zeker dat haar blote bips NOOIT een openbare toiletbril heeft aangeraakt.

Echt gemeend zou ze zeggen: “Schat, je WEET gewoon niet wat voor soort ziektes je ervan zou kunnen krijgen”.

Inmiddels is de automatische sensor aan de muur achter het toilet zo in de war dat hij opeens in werking wordt gezet… daarbij een straal water spuit, als kwam het uit een brandslang, tegen de binnenkant van de pot, dat weer een fijne nevel van water produceert die je achterste bedekt en dan langzaam naar beneden sijpelt langs je benen… zo je schoenen in…

Het toilet wordt doorgespoeld met zo’n kracht dat je je vastgrijpt aan de lege toilet-rolhouder, uit angst dat je erin wordt getrokken.

Op dit punt gekomen … GEEF JE HET OP…

Je bent drijfnat van het spuwende water en de natte toiletbril. Je bent uitgeput…

Je probeert je nog een beetje af te drogen met een kauwgomwikkeltje die je nog in je zak vond, hijst je broek op, doet de deur open en sluipt dan zo onopvallend mogelijk naar de wasbak.

Je snapt niet hoe de kraan werkt met zo’n automatische sensor en schrikt van nog meer water dat eruit komt zodra je je handen onder de kraan houdt. Die droog je af met een droog papieren handdoekje en je loopt met opgeheven hoofd langs de rij wachtende vrouwen, terug naar de uitgang.

Je bent niet langer in staat om beleefd naar ze te lachen. Een vriendelijke ziel aan het eind van de rij wijst naar een stuk toiletpapier dat aan je schoen mee wordt gesleept (waar was dat toen je het NODIG had?).

Je rukt het papier van je schoen, duwt het in de hand van de vrouw en zegt heel warm tegen haar: “Alstublieft, u zou het wel eens nodig kunnen hebben”.

Buiten gekomen zie je je man staan, die al tijden geleden het herentoilet heeft betreden, gebruikt en verlaten. Geërgerd vraagt hij: “Waar bleef je toch zo lang en waarom hangt je tas om je nek?”

Dit is voorbestemd voor vrouwen over de hele wereld die van openbare toiletten gebruik moeten maken (restroom in het Engels, rest = rust! Haha grapje toch zeker).

Ook praat dit misschien een klein beetje goed waarom wij vrouwen altijd zo lang werk hebben op het toilet en… het geeft ook antwoord op de ordinaire vragen waarom vrouwen altijd zo graag met zijn tweeën naar het toilet gaan…

Logisch toch?  Zodat de ander die waarschijnlijk helemaal niet naar het toilet hoeft de deur tegen kan houden, je tas kan vasthouden en je een Kleenex onder de deur door kan aangeven. Een goede vriendin is dus heel belangrijk!

Dit moet geschreven zijn door een vrouw!  Niemand anders zou het zo nauwkeurig kunnen beschrijven. Alle vrouwen die eens goed willen LACHEN zouden dit moeten lezen, want hilarisch is het wel!!!

Tot slot:

Een goede vriendin is als een goede BH:

–          moeilijk te vinden

–          ondersteunend

–          comfortabel

–          geeft je zonodig een duwtje in de goede richting (omhoog?)

–          laat je nooit zakken

–          altijd dichtbij je hart

DEEL DIT MET EEN VRIENDIN!!!