Deel van een geheel…

Sinds mei van dit jaar ben ik ‘deel van een geheel’ en dat is me toch leuk!

Het vrijwilligerswerk bij de “Pyramide van Austerlitz” bevalt me heel erg goed.  Een keer in de week op vrijdagochtend verkoop ik de kaartjes in het Kassahuis ‘boven’ bij de Pyramide. Ook is het leuk wat te vertellen over de Franse tijd aan mensen die geïnteresseerd zijn en verwijs ik mensen naar het Bezoekerscentrum. Soms word ik vaker ingedeeld, ik kan zelf aangeven als ik meer tijd heb en ik hoor dan aan het eind van de maand wanneer ik ben ingeroosterd.

Ik maak nu deel uit van een enthousiaste vrijwilligersgroep en ik voel me er thuis. Ik heb al een groot aantal mensen ontmoet, stuk voor stuk aardig en super gemotiveerd. Onlangs hadden we een soort vergadering/bijeenkomst, voorgezeten door de directeur van het Landschap Erfgoed Utrecht (LEU). Deze organisatie neemt een centrale rol in bij de inzet van vrijwilligers en coördineert en ondersteunt de vrijwilligers in de hele provincie Utrecht. De ideeën en meningen van de vrijwilligers worden heel serieus genomen en initiatieven worden toegejuicht.

In de vakantietijd was het behoorlijk druk en dus heel erg gezellig. Er komen zoveel verschillende mensen. De gekke opmerkingen of vragen die je krijgt zoals “er is toch wel een lift?” of “moeten we nou echt betalen om die hele trap te beklimmen” zijn gewoon grappig. De kinderen die erbij zijn krijgen nadat ze weer beneden zijn een ‘klimdiploma’. Dat wordt altijd heel leuk ontvangen. Als het niet te druk is vraag ik hun naam en schrijf die erop, ook zet ik er vaak de datum bij.
Meestal vraag ik van tevoren of ze goed kunnen tellen en natuurlijk zeggen ze allemaal ja. Dan geef ik ze de opdracht om alle treden te tellen en beloof ik ze dat ze een klimdiploma krijgen als ze terugkomen en mij het goede aantal kunnen vertellen. Ze hebben dan helemaal een leuke reden om naar boven te gaan. Ook als het fout is krijgen ze dat natuurlijk ;-). De kinderen in de leeftijd van 4 tot 10 jaar zijn het meest enthousiast!

De laatste weken werd het rustiger. De meeste gasten zijn wandelaars. Soms komt er een grote groep, want het is een aantrekkelijk uitstapje voor scholen. Die kinderen moet je dan weer goed in de gaten houden want het is niet de bedoeling dat ze op de gras-treden gaan lopen. Aan de Pyramide wordt constant onderhoud gepleegd, konijnen richten schade aan en ook zware regenbuien zijn niet erg welkom. Maar ja, dat is het weer en daar kan niemand iets aan doen.

Na de winterperiode, zo ergens half-eind april zal ik weer van de partij zijn. Dan wil ik me ook graag inzetten als gastvrouw (of passantengids) in het Bezoekerscentrum. Ik heb me redelijk ingelezen in het ontstaan en de geschiedenis van de Pyramide in de Franse tijd. Nog maar eens goed ‘studeren’ de komende winter en dan ben er wel klaar voor.

Vandaag was mijn laatste keer in het Kassahuis en ‘mijn’ seizoen wordt afgesloten met een ‘gidsenuitje’ op a.s. woensdag, waar ik heel veel zin in heb. Verslag volgt!