Renoveren…

Geschreven voor de schrijfuitdaging van Plato, de WE300.
Het woord voor de maand  september is “RENOVEREN”.
Dit woord mag niet in het stuk gebruikt worden.
Zelf meedoen of andere inzendingen lezen? Klik HIER.

Met moeite strompelde Lize naar de hoek van de straat. Ze hoopte maar dat niemand zag dat ze niet normaal kon lopen. Wankelend kwam ze aan bij de bushalte en plofte op het bankje.

Welke bus zou ze nemen, bus 40 richting haar moeder? Die zou haar alleen maar uitschelden en schreeuwen dat ze haar genoeg gewaarschuwd had voor een leven met ‘hem’! Had ze daar behoefte aan? Nee dus. Bus 24 dan richting haar vader? Ook die zou zijn antwoord wel klaar hebben, ze kon het hem al bijna horen zeggen “Je zult het er wel zelf naar gemaakt hebben!”

Wat bezielde mensen toch om elkaar pijn te doen? Was er dan helemaal geen enkel respect meer voor een geliefde? Haar ouders waren uit elkaar gegaan, uiteindelijk in goede harmonie, maar haar vader was ook geen makkelijk persoon geweest. Menig maal had ze gezien dat haar moeder werd geslagen, ze durfde dan dagen de straat niet op vanwege de blauwe plekken, kapotte lip of andere verwondingen.

Verbouwen noemde haar vader dat… en dat haar moeder het verdiende. En nu deed haar vriend precies hetzelfde bij haar. Maar zij zou niet zo lang wachten als haar moeder had gedaan, ze was gevlucht en ze bleef weg. Hij kon de hoogste boom in en ze wilde hem het liefst zien hangen…

Al was ze opgegroeid met agressie en geweld, ze wilde liefde, vertrouwen en kameraadschap in haar leven. Wat een geluk dat ze niet getrouwd waren en dat er geen kinderen waren gekomen. Ze kon nu haar eigen weg gaan en ze wist heel zeker dat ze nooit meer naar hem terug wilde.

Als een zielig hoopje mens, met warrig haar, een gekneusde heup, een dichtgeslagen oog en een gescheurde lip wachtte ze. Haar toekomst was heel onzeker, waar bleef die bus toch?