Voetballen…

Geschreven voor de schrijfuitdaging van Plato, de WE300.
Het woord voor de maand  is “SCOREN”.
Dit woord mag niet in het stuk gebruikt worden.
Zelf meedoen of andere inzendingen lezen? Klik HIER.

Banossi verveelde zich… zijn moeder en tantes stonden met zijn allen om tante Saar heen die moest bevallen en ze wilden allemaal steun geven zoals een goede olifantenfamilie betaamt.

Zijn broers voelden zich te groot om met hem te spelen en hij wiebelde maar een beetje heen en weer op zijn 2 voorpoten. Daar moest je toch wel meer mee kunnen doen dan dat, lopen en rennen bedacht hij opeens. Op het grote stuk grond achter een ondiepe gracht in het park, waar de olifanten vrij mochten lopen, ging hij maar eens aan de wandel en dacht diep na.
Hij wandelde stampend over het bruggetje waar ze overheen mochten om naar de andere kant van het terrein te komen en er waren altijd wel van die tweebenige wezens die naar ze kwamen kijken. Hij wilde ze wel eens iets anders laten zien dan alleen een wedstrijdje om snel het eten te pakken te krijgen als het voedertijd was.

Opeens schoot hem iets te binnen. Gisteren had hij iets gekleurds gezien in een hoekje achter een rots, vlak bij het hek, maar omdat er eten werd gebracht had hij toen geen tijd om te gaan kijken wat het was en daarna was hij het helemaal vergeten.

Hij flapperde met zijn oren en voor alle zekerheid liep hij nog een beetje te dralen om niet op te vallen, zijn broers en neven hoefden hem niet meteen achterna te komen, want dan zou er van zijn plannetje niets terecht komen.

Toen hij op de plek aankwam zag hij dat het gekleurde ding er nog steeds lag. De verzorgers hadden het niet opgemerkt, het leek alsof hij het er zelf verstopt had. Hij greep het met zijn slurf vast, legde het voor zijn poten en gaf een keiharde schop… Glasgerinkel was het gevolg… oeps!