Geschreven voor de WE300, de schrijfuitdaging van Plato. Het woord voor de maand oktober is “VERHALEN” en mag niet in het stuk gebruikt worden. Zelf meedoen of andere inzendingen lezen? Klik HIER
1965…Tessa was 15 jaar en dikke vriendinnen met haar nichtje Coby, de dochter van een zus van haar vader. Coby woonde met haar moeder in de stad. Geregeld ging Tessa een weekend bij hen logeren. Dan gingen ze met de tram naar het centrum, winkelen, patatjes eten en naar de Cineac.
Coby had een vriendin, Janny, die al een vriendje had. Loek kwam Janny een keer ophalen en Tessa zag hem toen voor de eerste keer. Hij was een jaar ouder dan zij en ze vond hem meteen leuker dan leuk. Bij de 2e ontmoeting ging er een elektrische schok door haar heen, ze werd op het tweede gezicht halsoverkop verliefd en kon hem niet meer uit haar hoofd zetten, helaas was hij onbereikbaar.
Ze wilde hem graag een kaartje sturen en zocht weken naar een ansichtkaart die ze goed genoeg vond. Na uren broeden op de tekst, tientallen kladjes werden verscheurd, had ze de juiste woorden gevonden en schreef ze de kaart. Enigszins twijfelend liep ze naar de brievenbus, maar schoof de kaart resoluut in de bus. Ze zag Loek daarna nog geregeld, nooit heeft hij gezegd dat hij de kaart had ontvangen. Haar gevoelens werden minder en hij werd een mooie herinnering.
1989… Tessa werkte in een bedrijfsrestaurant. Ze was gelukkig getrouwd, had twee kinderen en een gezellige, afwisselende baan.
Er was een verbouwing gaande in het bedrijf en tijdens de koffie vroeg een van de timmerlieden haar of zij een nichtje had die Coby heette. Dat klopte en ze vroeg wie hij was. “Ik ben Loek” lachte hij. Door haar naam en stem had hij haar herkend. Zij hem niet, hij was klein en bijna kaal. Ze bekende ontzettend verliefd op hem te zijn geweest. Ze haalden herinneringen op maar over de ansichtkaart werd weer niet gesproken…
Maar misschien heeft hij de kaart nooit ontvangen? Dat zou ook nog kunnen! Want stel dat hij hem wel ontvangen had, dan was het misschien allemaal heel anders gelopen!
Leuke WE!
inderdaad…..als je vele jaren later zo iemand dan weer tegenkomt…. kan het heel anders zijn en zelfs zo dat je God op je blote knietjes dankt er niet aan te zijn blijven plakken 😉 😉
Tessa had het natuurlijk ter sprake kunnen brengen maar ik denk dat die behoefte wegviel bij de aanblik. Wat kan tijd toch veel goed doen in een mensenleven he”? 🙂
Heel leuke, nostalgische WE. Heb jij dat nou ook, dat je daardoor in het verleden blijft hangen en dat er nog enorm veel andere dingen boven komen drijven?
Inderdaad geen behoefte aan haha. Dankjewel!
Ja, dat heb ik ook, kort daarna, ik was 16, was ik op vakantie geweest met een andere tante en oom naar Italië. Daar ontmoette ik een meisje uit St. Brieux, Frankrijk, waar ik mee ben gaan corresponderen in het Engels. Dat wilde zij graag, voor mij was het beter geweest als we het in het Frans hadden gedaan… En die gedachte daaraan sluit weer aan op de WE300 van HHHulk. Zo grappig.
Mooi Verhaaltje. en lekker herkenbaar.
LikeLike
Hahaha, leuke WE Trees. Vlot geschreven ook 🙂
LikeLike
Dankjewel Truus!
LikeLike
die ongenadige tand des tijds….
wat een leuke WE
LikeLike
Ja, zo kan het gaan hè, de een droogt leuk op maar de ander niet. Dankje Hanneke!
LikeLike
Leuk verhaal, dat klopt met de tijd en de leeftijd. Maar de kaart is blijkbaar verkeerd angekomen, want hij staat hier…
LikeLike
Dankjewel… Ohhhhhh, dan is hij dus verkeerd bezorgd 😉
LikeLike
Misschien is de kaart nooit aangekomen? Mooie WE.
LikeLike
Daar heb ik dus echt nooit over nagedacht hoor!
Dankjewel!
LikeLike
Maar misschien heeft hij de kaart nooit ontvangen? Dat zou ook nog kunnen! Want stel dat hij hem wel ontvangen had, dan was het misschien allemaal heel anders gelopen!
Leuke WE!
LikeLike
Nou zeg, daar heb ik eigenlijk nooit aan gedacht, zou ook nog kunnen natuurlijk… Ja wie weet ;-).
Dankjewel!
LikeLike
Ja leuk is een leuk verhaal. Zo gaan die dingen he, zien ze er opeens heel anders uit.
LikeLike
We veranderen natuurlijk allemaal, maar dit was echt een tegenvaller hoor 😉
LikeLike
Ben maar blij dat de zaken toen anders gelopen zijn…!!
LikeLike
inderdaad…..als je vele jaren later zo iemand dan weer tegenkomt…. kan het heel anders zijn en zelfs zo dat je God op je blote knietjes dankt er niet aan te zijn blijven plakken 😉 😉
LikeLike
Nou dat klopte inderdaad, het beeld dat ik van hem had was vele malen leuker ;-).
LikeLike
Tessa had het natuurlijk ter sprake kunnen brengen maar ik denk dat die behoefte wegviel bij de aanblik. Wat kan tijd toch veel goed doen in een mensenleven he”? 🙂
Heel leuke, nostalgische WE. Heb jij dat nou ook, dat je daardoor in het verleden blijft hangen en dat er nog enorm veel andere dingen boven komen drijven?
LikeLike
Inderdaad geen behoefte aan haha. Dankjewel!
Ja, dat heb ik ook, kort daarna, ik was 16, was ik op vakantie geweest met een andere tante en oom naar Italië. Daar ontmoette ik een meisje uit St. Brieux, Frankrijk, waar ik mee ben gaan corresponderen in het Engels. Dat wilde zij graag, voor mij was het beter geweest als we het in het Frans hadden gedaan… En die gedachte daaraan sluit weer aan op de WE300 van HHHulk. Zo grappig.
LikeLike
Pingback: WE-300: November 2013 | Platoonline
Ben jij even blij dat je niet aan die Loek bent blijven plakken……
Heerlijke WE.
LikeLike
Ja Marja, ik heb echt nog wel eens aan hem gedacht, hij was zo leuk, maar na die ontmoeting nooit meer… tot nu ;-). Dankjewel!
LikeLike