Ansichtkaart…

Geschreven voor de WE300, de schrijfuitdaging van Plato.
Het woord voor de maand oktober is “VERHALEN” en mag niet in het stuk gebruikt worden. Zelf meedoen of andere inzendingen lezen? Klik HIER

1965…Tessa was 15 jaar en dikke vriendinnen met haar nichtje Coby, de dochter van een zus van haar vader. Coby woonde met haar moeder in de stad. Geregeld ging Tessa een weekend bij hen logeren. Dan gingen ze met de tram naar het centrum, winkelen, patatjes eten en naar de Cineac.

Coby had een vriendin, Janny, die al een vriendje had. Loek kwam Janny een keer ophalen en Tessa zag hem toen voor de eerste keer. Hij was een jaar ouder dan zij en ze vond hem meteen leuker dan leuk. Bij de 2^e ontmoeting ging er een elektrische schok door haar heen, ze werd op het tweede gezicht halsoverkop verliefd en kon hem niet meer uit haar hoofd zetten, helaas was hij onbereikbaar.

Ze wilde hem graag een kaartje sturen en zocht weken naar een ansichtkaart die ze goed genoeg vond. Na uren broeden op de tekst, tientallen kladjes werden verscheurd, had ze de juiste woorden gevonden en schreef ze de kaart. Enigszins twijfelend liep ze naar de brievenbus, maar schoof de kaart resoluut in de bus. Ze zag Loek daarna nog geregeld, nooit heeft hij gezegd dat hij de kaart had ontvangen. Haar gevoelens werden minder en hij werd een mooie herinnering.

1989… Tessa werkte in een bedrijfsrestaurant. Ze was gelukkig getrouwd, had twee kinderen en een gezellige, afwisselende baan.
Er was een verbouwing gaande in het bedrijf en tijdens de koffie vroeg een van de timmerlieden haar of zij een nichtje had die Coby heette. Dat klopte en ze vroeg wie hij was. “Ik ben Loek” lachte hij. Door haar naam en stem had hij haar herkend. Zij hem niet, hij was klein en bijna kaal. Ze bekende ontzettend verliefd op hem te zijn geweest. Ze haalden herinneringen op maar over de ansichtkaart werd weer niet gesproken…