Dijkdoorbraak…

Afgelopen maandag was het precies 10 jaar geleden dat de dijk van de Ringvaart in Wilnis doorbrak.

Een heel groot gebied liep onder water, waaronder veel huizen en bedrijven en veel schade was het gevolg. Huizen die langs de vaart stonden dreigden weg te zakken doordat de tegendruk van water was weggevallen, water en blubber in de straten.

Ook woonarken, zoals de onze, hadden een groot probleem. Geen water waar hij in kan drijven is echt foute boel voor een ark…

Wij woonden toen net een half jaar in ons appartement in Amstelveen en Nick en Elsa woonden toen met de kinderen in onze ark. Maria was ruim 1,5 en Natalia ruim een half jaar, Betsaida was 12 jaar.

Wat een schrik… ze werden wakker van harde geluiden, Elsa hoorde heel hard water stromen. Het was tegen half 3 ’s nachts. Nick suste haar een beetje, maar toen schrokken ze heel erg van een hard geluid en meteen zakte de ark schuin. Een van de staalkabels was geknapt en ze werden dus van de kant af getrokken.

Nick belde ons natuurlijk meteen op, ik nam de telefoon op met schrik om mijn hart, want waarom zou hij midden in de nacht bellen? Er moest iets heel ergs gebeurd zijn. Hij vroeg met een normale stem of hij zijn vader even aan de telefoon mocht. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je midden in de nacht je vader even wil spreken, dus… nog meer angstige gedachten. Toen vertelde hij dat er iets heel raars aan de hand was, dat de ark helemaal scheef lag en er geen water meer in de sloot was. Op dat moment wist hij zelf ook nog niet eens wat er was gebeurd.

Bij Nico brak toen het koude zweet uit, echt, hij transpireerde van de een op de andere minuut over zijn hele lijf, zoiets had ik echt nog nooit gezien. Wel logisch, die ark was wel onze spaarpot voor de oude dag. Hoe zou dat allemaal af gaan lopen?

Hij stapte in zijn werkbus en reed naar Wilnis. Hij moest over een brug van de Ringvaart en hij zag dat het water kolkend richting de breuk liep bij Wilnis dorp. Hevig geschrokken kwam hij aan bij Nick en Elsa. Ze durfden niet in de ark te blijven, dat kon ook niet want hij lag binnen de kortste keren 60 cm schuin op 4 meter. Dus Nico heeft een en ander even bekeken, onderhand pakten ze wat spullen in en Nico heeft ze toen naar Amstelveen gebracht en is meteen weer terug gegaan. Langs het bedrijf waar hij werkte, het was toen al ongeveer 6 uur en hij kon gelukkig naar binnen om wat spullen te halen, touwen, brede planken etc.

Al heel vroeg belde ik Diana, die naar haar werk ging en bij de gemeente werkte. Ook zij schrok zich wezenloos en op weg naar haar werk kwam ze al allerlei wegafzettingen tegen. Het was daar ook een drukte van belang, de burgemeester was natuurlijk ook uit bed gebeld en de ene vergadering volgde de andere op. Gehandeld moest er worden en heel snel. Een groot zalencomplex in Mijdrecht werd het coördinatiecentrum waar gedupeerden terecht konden.

Het was een angstige tijd… Het is veengrond in De Ronde Venen en veengrond zonder water zakt en valt uit elkaar. Onze ark stond ook nog eens te koop en we zagen de bui al hangen dat dit wel eens heel erg lang zou kunnen duren. Ook de ark zakte dieper de modder in. Maar eerst moest er, ergens in de vaart, en wel vóór de plek waar onze ark lag, een dam worden geslagen waarna het gat in de dijk zou kunnen worden gerepareerd. Voordat er überhaupt weer water in zou worden gelaten zou het zeker een aantal dagen duren.

We hebben ervan gemaakt wat ervan te maken viel… Betsaida sliep in de hal, Nick en Elsa in onze kamer met de kleintjes en wij op de slaapbank in het logeerkamertje. Op zich was het heerlijk ze zomaar met zijn allen om ons heen te hebben, maar de reden was afschuwelijk en we maakten ons allemaal grote zorgen.

Intussen werd er in Wilnis hard aan de dijk gewerkt en werd de onderlinge verstandhouding tussen de buren op ons arkenparkje zowaar wat aangetrokken. Niet dat wij problemen hadden maar er waren toch wat mensen die elkaar niet zagen staan voor die tijd. Er stond een grote tent op de parkeerplaats waar we af en toe met zijn allen koffie dronken of iets dergelijks. De meeste mensen waren toch in hun ark gebleven, die wilden hem niet alleen laten.

In die week zakte de ark heel langzaam maar gevaarlijk de modder in en hebben Nico en Nick gewicht in de betonnen bak moeten verplaatsen om de schade te beperken. Het scheelde nog maar 5 centimeter of de modder zou de betonnen bak in lopen. Uiteindelijk na een week was de planning dat er langzaam water in de vaart en dus ook onder de arken zou worden ingelaten. Met vlotten voeren de mannen aan de achterkant langs en met zogenaamde lansen werd er onder de arken gepord om de modder los te krijgen en daardoor ook de arken weer aan het drijven te krijgen. Het was een hele operatie maar wat waren we blij toen de ark weer los kwam en hij weer op zijn plek gelegd kon  nieuwe staalkabels aangebracht die weer heel lang bestand zouden zijn tegen trekkracht van wind en water.

Hoewel de tuin door de droogte toch wel 5 centimeter gezakt was, konden Nick en zijn gezin weer terug. We hebben eigenlijk nog heel veel geluk gehad, want echte schade aan de ark hadden we gelukkig niet. Er waren veel mensen in arken bij wie het slechter was afgelopen.

Nick en Elsa kregen een aantal weken daarna een huurwoning en verhuisden in november. In februari 2004 hadden we een koper, de overdracht was begin mei. Al met al is alles toch nog goed gekomen, maar het was een spannende, angstige tijd, die dus na 10 jaar weer door het dorp herdacht is.

Er staat nu een kunstwerk op de plek waar de dijk doorbrak met de naam “Water aan het woord”. Het beeld is een keramisch element van 5 meter lang. Daarop staan met zilveren schrijfletters zinsneden uit de verhalen van de getroffenen aangebracht. De roodbruine kleur van de ‘bank’ die ook echt uitnodigt om op te gaan zitten, verwijst naar het veen. Deze dag, 26 augustus 2003, zal nooit vergeten worden.

Hierbij een aantal beelden van de gebeurtenissen met geluid van de meldkamer van de brandweer en politie.