Nooit te oud voor de liefde…

Stapelgek waren ze op elkaar, Christa en Pieter, 17 en 18 jaar jong.

Elke zondag gingen ze samen naar de kerk, ze zaten altijd hand in hand en voelden zich innig verbonden. Steeds meer groeiden ze naar elkaar toe. De ouders van Pieter waren blij met dit prille geluk van hun zoon. Ze vormden een warm gezin en Christa voelde zich er thuis.

Helaas was de moeder van Christa het niet eens met hun verkering. Pieter was niet goed genoeg in haar ogen. Ze vond dat haar enige dochter op zijn minst een goede partij zou moeten trouwen. Uiteindelijk lukte het haar om de band tussen hen te verbreken want na een jaar maakte Christa, van de een op de andere dag met oneindig veel verdriet, hun verkering uit.

Ze trouwden allebei, kregen kinderen, maar nooit waren ze uit elkaars gedachten. Nadat zij elkaar 50 jaar later bij toeval weer ontmoetten namen ze meteen weer afscheid, ze konden niets met hun gevoelens die direct weer oplaaiden, omdat ze allebei gebonden waren.

Na 59 jaar, hun partners waren overleden, kwamen ze elkaar net voor Christa een aantal weken zou gaan overwinteren wéér tegen. Niets stond hun liefde nu meer in de weg en toch was daar weer een afscheid.

Via smsjes hielden ze contact en af en toe belden ze elkaar. Christa was verliefd! Haar gevoel zei dat het goed was en ze droomde ervan dat ze misschien nog wel een aantal jaren gelukkig met Pieter zou worden. Kon dat echt?

Eén dag voor haar vertrek belde Pieter en smeekte bijna: “Lieverd, ik wil je knuffelen, met je praten, we moeten veel inhalen en ik wil je nóóit meer kwijt. Kom alsjeblieft heel snel hierheen…”.
Christa bloosde en bijna stotterend kwam haar antwoord uit haar mond…”Ja..aa..aa…!”

Alles viel op zijn plaats…

Geschreven als WE300, een schrijfuitdaging van Plato. 

Het woord voor maart is: “STAMELEN”.
Dit woord mag niet voorkomen in het verhaal.