Weer thuis…

Geschreven als WE300, een schrijfopdracht van Plato. Het woord voor de maand december is: “WINTERWARMTE”. 
Dit woord mag niet worden gebruikt in het verhaal…

Voorzichtig en heel stilletjes sloop Rebecca door de tuin achter het huis. Nee, er was echt niemand thuis, ze wist het zeker. Alleen de lichtjes in de kerstboom waren aan. Om inbrekers te weren, zei haar moeder altijd.

Bij de achteringang lichtte ze de steen op, zelfs na al die jaren lag de sleutel er nog onder. Behoedzaam stak ze de sleutel in het slot, draaide hem om en opende de deur die uitkwam in de bijkeuken. Alles stond nog precies hetzelfde, alsof ze niet 7 jaar was weggeweest.

Maar wilde ze zich nu wel laten zien aan haar familie? Was dat wel een goed idee? Misschien zou haar moeder er wel iets van krijgen, een hartaanval of zo. Zaten ze wel echt op haar te wachten na al die jaren? Zo’n onnut als ze zich toen voelde, verschrikkelijk.

Ze besloot zich te verstoppen in de kelder en zocht op de tast naar de deur in de smalle achtergang. Langzaam daalde ze de trap af en voelde even aan de verwarmingsbuizen toen ze eenmaal beneden was. Ze wist nog uitstekend de weg, ze had zich hier zo vaak verstopt toen ze klein was. Een beetje schrikkerig liep ze langs de muur naar de achterkant van de kelder, eigenlijk was het best eng hier beneden, maar ze had zich er toch altijd veilig gevoeld. Dat kwam juist omdat het boven niet veilig was.

Vanavond als haar moeder thuis kwam zou ze zonder veel woorden de keuken in lopen en dan zouden ze elkaar omhelzen. Haar moeder zou toch wel blij zijn om haar weer te zien? Eigenlijk wist die lieverd niet eens waarom ze toen was weggelopen. Maar het kwaad was er niet meer, het ging allemaal goed komen, ze was veilig thuis waar de kerstboom stond en de kachel brandde!