Lekker gegeten…

Geschreven als WE300, een schrijfopdracht van Plato. Dit keer is het woord: “VERZORGEN”. 
Dit woord mag niet worden gebruikt in het verhaal…

Peter en Willy bezochten elke zondag het verpleegtehuis waar Peter’s vader wegens dementie was opgenomen. Zondag was hun sociale dag, in positieve zin. Rond 11.30 uur waren ze er en hielpen dan met de maaltijd. Peter’s vader had hun hulp nog niet nodig maar er waren genoeg mensen die niet meer zelf konden eten.

Peter hielp Mevrouw Jansen die graatmager was maar altijd honger had. Dat was prettig want ze had haar bord zo leeg. Mevrouw Jansen was een ongeleid projectiel wat eten betreft. Als ze de lepel aan zag komen begon ze al in de lucht te happen en eenmaal in haar mond liet ze niet meer los. Hij gebruikte een lepel omdat dit het makkelijkste was en dan hoefde hij niet bang te zijn dat hij in haar wang of lip zou prikken.

Willy hielp waar kon, meestal was het Mevrouw Kok. Ze had de Ziekte van Parkinson. Ondanks haar ziekte was ze vrolijk en vond ze alles lekker, soep, hoofdgerecht, de bijbehorende appelmoes of rabarber en vooral het toetje. Tussendoor maakte ze onbegrijpelijke grapjes en lachte constant. Op een zondag was Mevrouw Kok er niet, ze was opgehaald door haar kinderen voor een feestje in de familie, dus Willy vroeg aan de leiding wie ze dan eten kon geven.

Dat werd Mijnheer Vos, een chagrijnige, soms zelfs agressieve man. Zwaar dement, niet meer tot communiceren in staat, opgesloten in zijn eigen lijf.  Willy zat vóór hem op een krukje. De slechte eter at als een dijker, wat iedereen verbaasde. Doordat hij op ooghoogte van haar decollete zat, dat iets minder bedekt was vanwege de warmte, vergat hij zijn tegenzin. Met grote ogen boog hij steeds meer naar voren. Hij genoot!

De week erna misten ze hem, hij was de vorige zondag aan het eind van de middag overleden…