Mijn karretje…

Vroeger, bijna in een vorig leven, want o wat is er na die jaren veel gebeurd, had ik een oud autootje… een lichtblauwe Citroën Dyane 6.

Ik weet niet meer van welk jaartal hij was maar hij was toch zeker een jaar of 10 oud toen ik hem kreeg. Voor die tijd was dat al een behoorlijk oude auto… Van de zoon van tante Ina, een vriendin van mijn moeder, hadden we hem overgenomen. Nico had zelf de auto die we hadden nodig om naar zijn werk in Amsterdam te kunnen, dus dit karretje was heel welkom.

Het was rond 1978 – 1979 en we woonden toen in Lelystad en om daar, met 2 kindjes op de fiets, de fietsbruggen te kunnen nemen had je aardig wat kracht nodig en helaas… met mijn 55 kilo toen, had ik wat dat betreft niet zo heel veel in huis…
Dus het was een luxe dat ik de kinderen naar school kon brengen en boodschappen kon doen met mijn eigen autootje!

Met enkele stellen, ook met kleine kinderen, uit de nieuwe wijk werden wij goed bevriend. Ik vond het vervelend in mijn eentje naar school te rijden in de wetenschap dat er anderen met slecht weer wel met de fiets moesten, dus gingen we elke dag met een volgeladen karretje richting school, met moeders en kinderen, zo ongeveer op elkaar gestapeld…

Maar mijn autootje werd steeds ouder dat was dan ook goed merkbaar. Met zware regen lekte het dak, de deuren sloten niet altijd even goed…dus de auto stond soms ‘niet-op-slot’ op me te wachten. Ook waren in de strenge winter van 1979 vaak alle ramen ook aan de binnenkant bevroren.

Maar hij liet mij nooit in de steek! In allerlei weertypes was hij altijd mijn steun en toeverlaat. we hadden buren met splinternieuwe grote auto’s die hun auto met zware vorst niet aan de praat kregen en mijn Dyane startte gewoon in een keer.

In die strenge winter met bevroren straten en sneeuw dat helemaal vastgereden was had ik ook een keer een aanrijding. Gelukkig op weg naar huis, dus zonder kindjes erbij. Ik kwam van rechts en de auto die van links kwam gleed door… Ook ik kon niet meer remmen. Het geld dat we van de verzekering kregen hebben we gewoon uit laten betalen… Die deuk erbij had ik geen last van.

Nico had oog op een Opel Kadett, ook een oud karretje maar wel iets degelijker want het was niet meer verantwoord met mijn oude Dyane te blijven rijden. Ik mocht ook echt Lelystad niet uit…toen nog ‘de dijk’ over naar Amsterdam was veel te riskant. Hij viel van ouderdom bijna uit elkaar, als ik het linker portier dichtgooide vloog het rechter portier weer open… Ruitenwissers werkten niet meer enz. enz. Ik moest hem echt heel voorzichtig behandelen.

Dus we besloten de Kadett te kopen en de Dyane naar de sloop te brengen. Maar dat ging niet meteen gebeuren…

Een vriend van een van onze buren had na jaren eindelijk zijn rijbewijs gehaald en zij wilden mijn autootje wel kopen tegen de prijs die ik bij de sloperij zou krijgen, dat was 50 gld. Ze wilden de auto cadeau doen voor zijn verjaardag, niet om hem ermee te laten rijden, maar gewoon als geintje. En zo kwam mijn Dyane toch in Amsterdam terecht en stond hij op een dag op de gracht waar die jongen woonde omwikkeld met een levensgrote strik!

Hoe ik nou aan dat verhaal kom? Laatst reden we in een klein dorpje en vóór ons reed een lichtblauwe Citroën Dyane…zo enig! Ik werd er een beetje wee van toen ik dat karretje zag en buiten het dorp heb ik snel een paar foto’s gemaakt.

Zo zag hij er dus uit…