Een gat naast een gat…

Geen idee of er iemand geïnteresseerd is in mijn vervelende kwaal, maar soms moet ook een hond zijn verhaal even kwijt!

Bijna 2 weken geleden, op woensdag, kreeg ik vreselijke jeuk aan mijn … zeg maar ‘gat’, dat ik er helemaal vervelend van werd.
Ik wist natuurlijk niet wat er aan de hand was maar het was niet leuk, kan ik je melden. Ik lag op het voeteneind van het zonnebed van mijn vrouwtje en normaal geniet ik daar erg van maar deze middag niet, ik zat maar te krabben.

Mijn vrouwtje zag ook dat het rondom mijn ‘gat’ een beetje dik aan het worden was, raar hoor, ik heb nooit moeite met mijn drolletjes draaien en daar had het achteraf ook niks mee te maken.

Toen ik werd uitgelaten door de baas viel het hem ook op en hij zei het tegen het vrouwtje. Nou, dat was snel geregeld, wat kan die handelen zeg! Staart omhoog, ze keek eronder en zei meteen: “Dit is niet goed”  en voor ik het wist zaten we al in de auto naar de dierenarts.

Het was een aardige dokter, ze probeerde me op mijn gemak te stellen en na onderzoek bleek dat een van mijn anaalklieren ontstoken was. Het was al een aardige bult geworden, maar ik had geen koorts.

De dierenarts in Holland zegt altijd dat ik het handboek van de chihuahua vast niet hebt gelezen, want ik gedraag me altijd heel erg goed. Blijf rustig staan en laat alles toe. Dus dat deed ik nu ook weer. En omdat ik dat boek niet heb gelezen wist ik ook niet dat ik gewoon een soort sleetje moet gaan rijden als ik daar jeuk heb, om ze erop te wijzen dat die anaalklieren moeten worden uitgeknepen. Maar nu was het te laat…

Ik kreeg een injectie met antibiotica tegen de pijn en om de ontsteking te onderdrukken. En antibiotica pilletjes, die ze me 2x per dag moest geven. Op vrijdag werden we terug verwacht. Het gezwel moest vanzelf open springen en anders zouden ze het operatief open moeten snijden en zou ik dus een soort lichte narcose krijgen.

Ze probeerden de volgende dag het pilletje te geven in wat leverpastei en dat lukte. Maar ’s avonds had ik er geen zin in en likte de leverpastei eraf. Toen probeerden ze het pilletje in mijn bek te stoppen, met veel moeite kregen ze het tussen mijn kiezen gestopt en slikte ik het maar door.

Die dag werd het gezwel erg pijnlijk en sprong het ’s avonds ook spontaan open. Bah wat een vieze smurrie kwam eruit, maar het vrouwtje maakte alles schoon en we waren allemaal blij dat ik niet geopereerd hoefde te worden,

Maar die pillen…de volgende dag hield ik ook mijn kiezen op elkaar en lukte het ze niet mijn bekkie open te krijgen. Ja zeg, ik weeg dan nog wel geen 2 kilo maar als ik wil kan ik héél sterk zijn!

Toen werd het pilletje de volgende dag gewoon fijn gemaakt en vermengd met een beetje leverpastei, dat was lekker en verder was het innemen dus geen probleem meer.

’s Middags gingen we naar de dierenarts. Die maakte het gat naast mijn ‘gat’ schoon en spoot er een soort antibiotica – crème in. Het vrouwtje kreeg wat crème mee om het zelf te doen, 2x per dag. Het is normaal niet te doen zei de dokter, maar ik ben zo makkelijk. Ja, ik kan veel, maar ik kan niet lezen, dus “dat handboek”… geen idee!

’s Maandags zijn ze weer met me naar de dierenarts gegaan, er was niet genoeg crème dus nu kregen ze een tubetje mee waar ze langer mee konden doen. Het gat groeide steeds verder dicht. Maar eigenlijk was het net zoiets als een fistel. Dat duurt wel even voor het geheeld is.

We moesten vandaag terugkomen bij de dokter en die onderzocht het gat en zag dat het toch nog open was. Dus nog maar een paar dagen crème erin spuiten en dan donderdag nog even laten zien.

Nou, dat was me wat zeg dat gerommel aan mijn kont de hele tijd. Maar ik hoop dat het over een paar dagen goed dicht is, dan mag ik tenminste weer eens lekker rennen op het strand. En nu maar hopen dat ik niet vergeet sleetje te rijden als die dingen weer vol zitten!

Een pootje van Binky…

Als je dus het gat naast mijn ‘gat’ niet wil zien, moet je niet op de foto klikken…